انقلاب تربیتی

ما را برای رقابت تربیت کرده‌اند.

برای ربودن موفقیت از دست هم‌کلاسی.

برای شاگرد اول شدن، برای رتبه‌ی بالاتر در کنکور. برای کنار زدن هم‌کاران به قصد مدیر شدن. برای سبقت‌گرفتن در رانندگی و جلوتر بودن به هر قیمت.

تربیت ما بر مبنای قیاس شکل گرفته است، هر کی زودتر، هر کی بزرگ‌تر، هر کی زیباتر، هر کی پولدارتر و این‌گونه در نهاد ما همواره جنگی نهفته است برای «ترین» شدن.

ما محتاج یک انقلاب تربیتی هستیم. پس فرزندانمان را آن‌گونه که خودمان تربیت نشدیم، تربیت کنیم. برای باهم بودن، برای گفتگو کردن و برای همیاری و «باهم» زندگی کردن. شاید ناگزیر شویم که در خودمان نیز نوسازی تربیتی کنیم.